Gwiezdna Szopa 14 - Atak Kińdziołu

W poprzednim odcinku:

Zgorzkniały Gołąbek udaje się do Świnixa. Mietek i Eleonora zastanawiają się które z nich jest w ciąży. Tymczasem śfińce...

lista naprawdę wszystkich poprzednich odcinków

A to piosenka z wizji Gołąbka, tak stara, że aż słychać kurz między nutami.

Termi wróć!

A już za chwileczkę... Terminator Gołąbek powraca z nową płytą...

Tymczasem ci, którzy nie są na bieżąco, bądź zapomnieli lub też wypadło im z głowy, mogą sobie przypomnieć Tę Wspaniałą Historię:

Sezon 0
Tańcz i gotuj S01E01 w którym Terminator Gołąbek nie występuje
Tańcz i gotuj S01E02 w którym poznajemy Terminatora Gołąbka

Sezon 1
Terminator Gołąbek szuka żony odc. 1
Terminator Gołąbek szuka żony odc. 2
Terminator Gołąbek szuka żony odc. 3
Terminator Gołąbek szuka żony odc. 4
Terminator Gołąbek szuka żony odc. 5

Sezon 1 - dodatki
50 twarzy Terminatora Gołąbka
Mocny przekaz z gościnnym udziałem ww.
Terminator Gołąbek szuka żony odc. 2476425
Tribute to Terminator Gołąbek (unplugged)

Sezon 2
* Gwiezdna szopa - Reaktywacja
** Gwiezdna Szopa 2 - Ostrze Symetrii
*** Gwiezdna Szopa 3 - Kolec Zdrady
**** Gwiezdna Szopa 4 - Zwarcie Międzyfazowe
***** Gwiezdna szopa 5 - Przebudzenie Mocy Obliczeniowej
****** Gwiezdna Szopa 6 - Dziwny Atraktor
******* Gwiezdna Szopa 7 - Kontratak Obrony
******** Gwiezdna Szopa 8 - Atak Szafy
********* Gwiezdna Szopa 9 - Tekstylium Tekstylium
********** Gwiezdna Szopa 10 - Emisja
*********** Gwiezdna Szopa 11 - Poplątanie
************ Gwiezdna Szopa 12 - Kod Leonarda DiCaprio
************* Gwiezdna Szopa 13 - Wądół Kwantowy

Przyroda

Dzisiaj z mojej mizantropijnej nory wypełza tekst o właściwościach: maksymalna przyrodnicza ignorancja dodać przewrotki z narratorem równa się


***

Klucz łabędzi jednak skręcił w lewo, po niebie rozniosło się przesycone pytajnikami gęganie, podczas gdy cień starych dębów przesunął się bardziej ku zachodowi. Kwitnąca komosa wstydliwie uginała się pod ciężarem dojrzałych owoców, a znieruchomiałe o tej porze kielichy kwiatu leszczyny na próżno próbowały przywabić leniwie polatujące samice dzięcioła o biżuteryjnych pancerzykach. Wiedziałem że tego dnia także nie napiszę bestsellera.
Nagle zaczęło mi brakować Zabawnych Historyjek o Dzieciach. Kręciłem się bezładnie po dostępnej przestrzeni. Domniemywam że doświadczam fizycznych objawów uzależnienia. Zrzuciłem z biurka manuskrypty, starożytne pergaminy, listy od i do Napoleona, święte księgi Majów, w nerwach przegrzebałem nogą wydruki komunikacji z Andromedą. Nic tam nie było czego potrzebowałbym. Jasnym się stało, że muszę wytworzyć sam. Desperacja jest matką wynalazku. Kto jest ojcem?
"Dzisiaj z Młodym u dentysty. Dentysta mówi że w czwartym rzędzie wyrosło mu (Młodemu, nie dentyście) pięć dodatkowych kłów. Oprócz tego dostaliśmy figurkę dinozaura na pocieszenie, Młody zaraz wyrzucił do śmietnika. W autobusie siedzieliśmy z tyłu, Młody ciągle pytał się na cały autobus :"A czy wszyscy ludzie jadą tam gdzie my?" "A czy każdy wie dokąd jedzie?" "A gdybyśmy mieli taki wielki autobus jak cały świat to czy inne autobusy mogły by w nim jeździć?". Mieliśmy jeszcze wtedy dinozaura, to przekierowałem uwagę, ale i tak jedna baba krzywo patrzyła.
W domu założyliśmy bluzę ze spidermanem, Młody podskakiwał i domagał się nutelli. Usmażyliśmy więc naleśniki ale okazało się że nie ma nutelli. Zrobiliśmy naleśniki z dżemem, ale Młody powiedział że "z dżemem on nie je". Dwie godziny spędziliśmy na negocjacjach dyplomatycznych. W tym czasie Młody oglądał "Czas apokalipsy" i "Wyuzdane stomatolożki 3". Potem wyszliśmy i wróciliśmy. Poszliśmy spać, a my posiedzieliśmy chwilę i obejrzeliśmy "Pszczółkę Maję", ale tylko troszeczkę. Zaśmiewaliśmy się do rozpuku z przygód rezolutnej pszczółki i jej dzielnego kompana. Wypiliśmy i zjedliśmy. Potem żartowaliśmy z wydarzeń minionego dnia, do czasu."
Słońce chyliło już swe rozgrzane czoło ku chłodnej tafli jeziora. Niczym połyskujący rosą łeb jastrzębia, który na czubku sekwoi ogląda okolicę, spokojny i dumny, tak jakby cicho a łagodnie przechyliła się ziemia z lewa w prawo, a potem jeszcze raz z góry na dół i z powrotem odwrotnie. Mrówki odnalazły drogę do mrowiska i zadowolone przemaszerowały niosąc do swych gniazd zmurszałe pnie sosen. Cała przyroda zewarła się w harmonijnym uścisku modelowanym rytmem zachodów słońca i książyca. I nie było stworzenia co by nie wiedziało, gdzie przynależy. I deszcz, na to deszcz, dwie godziny deszczu, pięć godzin deszczu, dajcie na to dużo deszczu, bo ja lubię deszcz.

Nosorożec

Znany bardzo stary pisarz nosi zielone spodnie na szelkach, brązową kamizelę i wypłowiały szary sweter koloru ziemi o mankietach ubrudzonych łojem. Zastanawiając się nad odpowiedzią rusza kępkami włosów w nosie i drapie się za uchem. W przerwach między pytaniami charczy w chusteczkę. Jednym okiem łypie na nogi dziennikarki, drugim dyskretnie zezuje na zegar z kukułką. Gdy wymawia słowo "iluzoryczny" w kąciku ust pojawia mu się bąbelek śliny, który chwilę potem pęka i powoli spływa z brody na szyję. Z ucha cieknie mu ropa. Obok biurka na którym powstawały "Stepy nieskończone", "Historia Jana ze Zgierza" i "Stąd do przedwczoraj" stoi klubowy fotel z papierośnicą. Na stoliczku obok czekają makowiec, drożdżówka, kanapka z szynką, butelka whisky i wczorajsza zupa w wazonie. Pod fotelem piętrzą się stosy czasopism: "Literatura na świecie", "Przegląd literacki", "Zajady praktyczne", "Almanach pornograficzno-literacki". Kto by pomyślał że ten stary dziad jest jednym z najwybitniejszych pisarzy na świecie, dwukrotnie prawie nominowanym do słynnej nagrody. Gdy stoi w kolejce do poradni urologicznej, nikt nie jest w stanie odróżnić autora "Dnia Ulissesa" i "Sonetów słodkowodnych" od innych obecnych tam biedaczyn. A jednak to właśnie on napisał kanoniczne "Archetypy księżycowe", "Wiatr północny" i bestsellerową "Prawdę powszechną". Gdy macham mu przed nosem ostatnim wydaniem jego "Dzieł zebranych" ledwie odróżnia mnie od doniczki z paprocią. 


Wygodnie panu?
Jak mawiali starożytni, w tym cały ambaras, że dupa nie ma oczu.

Wykropkujemy to.
Nie, zostawcie. Proszę zostawić. Pan redaktor będzie się zżymał, że taki ze mnie purysta. A pisarz musi czasem przypierdolić konkretnym wyrazem, to w końcu jego materia.

Jakie napotykasz ostatnio twórcze wyzwania? 
Jak śpię to mi się zawsze podwinie nogawica od piżamy i zroluje pod kolanem. Przewracam się wtedy do rana, bo nie mogę się zdecydować czy usiąść i ją poprawić, czy spać dalej. Jeśli ją poprawię to mi naleci zimna pod kołdrę. A jak nie poprawię to mi noga zdrętwieje. "Pociąg do Zawichostu" powstał właśnie w takich warunkach.

Podobno bywa pan na rybach? Jak doświadczenie wędkarskie wpływa na twoją twórczość?
Wstaję rano i patrzę jaka jest pogoda. Gdy jest mżysto to od razu przychodzi mi na myśl, żeby powędkować. W deszczu karpie lepiej biorą. A ryba ma tak, że pysk ma z przodu, a oczy po bokach. Pan Bóg jak stwarzał rybę to musiał się zainspirować kurą. Dlatego ryba to dla mnie jest drób wodny, tak ja to widzę.

Mówi się że "carpe diem". Czyżby Horacy miał rację?
Wydaje mi się że łatwiej powiedzieć niż zrobić. Ja ostatnio czytałem Przegląd Sportowy, a w nim wywiad z Markiem Lewandowskim. On podobno lepiej strzela gole lewą niż prawą nogą. Ja też golę się od pięćdziesięciu lat tą samą ręką. To są kwestie względne, każdy sobie rybkę skrobie. Z Horacym łączy mnie głównie płeć.

Inklinacja ku jednej nodze bierze się zatem z wrodzonych predyspozycji a nie z wychowania?
Myśmy z żoną dzieci już wychowali. Córa poszła na swoje, syn się ożenił. Jest bardziej pusto, ale z drugiej strony większa przestrzeń do zagospodarowania. Ludzie ponastawiają mebli po ścianach, że przejść nie można. A ja tak mam, że muszę widzieć, gdzie kończy się podłoga, a gdzie zaczyna ściana. Podchorąży nie zdąży...,  zna pani to przysłowie.

Czyli lepiej mieć mniej? Czy to popularne hamletowskie "mieć czy być" ma dziś rację bytu?
Powiem pani tak... kiedyś trzeba było nosić czapki uszanki, nazywaliśmy je czapki-uszatki albo usznoje ustrojstwa.

Dlaczego?
Bo wichry więcej wiały i było zimniej. Teraz przez wieżowce jest mniejszy podmuch, ale za to na mostach wieje w dwójnasób.

Może to ów słynny wiatr historii?
I nigdzie tych czapek nie można było dostać. Ja wymieniałem je za jemeńskie dolary na Placu Zamkowym. Przyjeżdżał gość spod Leszna, miał całą furmankę tych czapek. Mówił z tym charakterystycznym wschodnim zaśpiewem "czapków, czapków, pan nabierze czapków". Zrobiłem wtedy zapas na 500 lat i mam je do dzisiaj. To nie to samo co te dzisiejsze wynalazki, jakieś rajtuzy z klimatyzacją, normalny facet tego nie ubierze.

Interesujesz się żonglowaniem?
Tylko żonglowaniem ideami. Zobacz, np. u Dostojewskiego nie ma tego jasnego mroku, jak to się powszechnie mówi, tam są teatralne kontrasty oświetleniowe. Za to u Tołstoja jest światło wewnętrzne rozproszone. On pisał całe życie na kolanie, obgryzionym ołówkiem. Nawet stołu sobie odmawiał. Ale za to Słowacki lubiał na otomanie. Nie ma reguły. I w tych czapkach, że tak powiem, nosiłem sobie zupę ogórkową do pracy. Dlatego nazywali mnie na brygadzie "dwuuszankowcem".

Bo drugą miałeś na głowie.
Dokładnie!
I kiedyś, jeden facet w Ciechocinku spytał mnie czy nie jest mi za ciepło latem. Bo upały były milenijne, a ja chadzałem konsekwentnie w tej mojej czapince. A on uparł się żeby zmierzyć temperaturę na moim czole, i okazało się że u mnie pod czapką jest 38 stopni, a na zewnątrz jest 40 stopni. I wyszło na moje, że u mnie jest chłodniej. Pokazał mi potem swoją kolekcję starodruków oraz miodów pitnych i gaworzyliśmy do rana. Zacny gość, pisujemy do siebie listy gęsim piórem.

Podobno w czasach twojej młodości południową część Eurazji pokrywał lodowiec?
Mieliśmy trzykołowe sweterki, i koniki, i zalewajki. Mydło było tylko w piątki. Kto odziedziczył po dziadku wędzonkę ten mógł czuć się krezusem. Bóg widział i nie grzmiał. Napoleon był jeszcze taki młody, taki młody. Przeskakiwał rzeczkę z rozbiegu, dziewczynom to się podobało. Generalnie nie chciałbym tu zahaczać o sielankę pasterską, ale przez pierwsze dziesięć lat życia budziło mnie pianie koguta i dobrze na tym wyszedłem.

Czy to prawda że cywilizacja tłumi w nas ten pierwotny elan vital? Co sądzisz o czarnych dziurach? Jak możemy zdefiniować zagadnienie życia po śmierci nie wpadając w eschatologiczną drżączkę?
W mojej książce "Kiełbasa na grilla" to samo pytanie zadaje John Schabowy. Facet nosi przez cały dzień kawałek sernika w kamaszach, aby zjeść go wieczorem. Mozoliłem się nad tą postacią, ażeby przydać jej kanciastych rysów, doklejałem krzaczaste brwi, czerniłem lico, ale i tak postać stworzyła się sama pod piórem. Nie należy traktować życia jako zadania, trzeba pozwolić mu się rozwinąć, rozperkolić jak tęcza nad wodospadem, lunąć rzęsistą ulewą, i wdychać opary majowych lip, które tak pięknie kwitną co roku.

Tak, rok ma symboliczne dwanaście miesięcy. A miesiąc to po staropolsku księżyc.
A wiesz że chudoba to po staroinkasku gęsiarka? To się wymawia z akcentem na głoskę białą, to wtedy brzmi jak czurada. A czurada to ryba słodkowodna, wielbiona w północnym Tadżykistanie.

Zabawne, zatoczyliśmy takie koło, elokwentnie wracając do tematu od którego zaczęliśmy.
I Ziemia też ma kształt koła. Taki zbieg okoliczności. 

Wiele rzeczy ma kształt koła.
To naprawdę zabawne. Nigdy tak o tym nie myślałem.


***
W mym artykule podjęłam temat opisywania pisarzy w manierze fizjologicznej, jak nosorożca właśnie aklimatyzowanego w miejskim zoo, w opisie którego znaczną uwagę poświęca się poidłom, barwie sztucznych kamieni i niedojedzonemu melonowi w cieniu swojskich trzcin udających afrykańskie dzicze. Należy zamieścić przepis na ulubione ciasto pisarza-nosorożca, opisać jego nosorożcze nawyki, to że lubi drapanie po grzbiecie i że czasem wieczorem tarza się w kurzu. Zgrabność frazy rekompensowana przez niezgrabność postaci. Nie starcza mu już zgrabności. Pisze.